(Er du ny lesar, så anbefaler eg at du les innlegga kronologisk – elles skjønar du ikkje ein skit. Men ta det bitvis, det er mykje etterkvart)

Det er eit privilegium                                                                                                                                        å kjenna savn.                                                                                                                                           Vondt ja,                                                                                                                                                           og tungt.                                                                                                                                                       Men det fortel                                                                                                                                                om ein nærleik                                                                                                                                             som var.                                                                                                                                                                      Om varme, lys                                                                                                                                                                og latter                                                                                                                                                            Det å savna er                                                                                                                                                 den andre sida                                                                                                                                                av det å ha fått.                                                                                                                                               Å ikkje kjenna savn,                                                                                                                                      ville vere å                                                                                                                                                    aldri ha elska

(Bente Bratlund)

 

Resten av permisjonsdagane var eit pilotprosjekt. Vi testa ut søndagsmiddag hos farsslekta, den lettare italienske eg nemnde tidlegare.

Det gjekk bra heilt til det ikkje gjekk bra lengre. All farge forsvann frå andletet, ho vart kvalm og måtte sjauast i seng.

Ho skulle ha to prøvedagar på skulen, berre med eit par timar, vel og merke. Det gjekk og for så vidt greitt, men ho gjekk rett i Tornerosesøvn timane etterpå.

Siste dagen før dei reiste var det skuletur. Dei yngste elevane skulle på eit historisk utandørs-museum utanfor byen og lære om steinalderen. Oppmøtetid på museet var halv elleve, elevane skulle først møte på skulen for å smørje niste og ta bybana og buss til museet. Det var opplagt at førebuingar og reise ville vere for mykje, så ho skulle leverast på direkten. I likskap med dei andre ungane storkoste ho seg dei to timane ho fekk vere der. Men faren rakk ikkje til hovudvegen før ho sov som ein stein i bilen, og måtte berast inn på sofaen heime. Vi var innbydd til grilling hos ein tvillingfamilie vi er gode vener med klokka fire. Ungen var komatøs, og måtte ristas liv i etter tre timar.

Det som skulle prega ho mest etter ulukka og skaden var nettopp dette, kor lite ho tålte, kor sliten ho vart – og kor mykje kvile ho trengte etter dei minste ting.

Det nærma seg enda på permisjonsvisa, og faren tok henne med attende til sjukehuset. Eg skulle bli heime med guten i endå fire dagar.

Huset vart stille då dei drog, sjølv om guten, bestevenninne M og eg haldt fortet på heimebane. Det er ikkje store og spanande ting å melde frå dei dagane, dei var farga av gleda med å vere saman for guten og meg.

M og eg skulle reise attende til Oslo laurdagen, og det var organisert overnatting hos bestemor og bestefar frå laurdag til sundag – då mannen i huset skulle kome heim til guten. Denne logistikken med ein unge og ein forelder på kvar sin kant av landet heldt på å ta livet av oss til tider.

Vanlegvis elskar guten å overnatte hos bestefar og dei. Denne gongen ville han ikkje. Guten er slett ikkje dum, han lukta lang veg kva som var i emning.

Mamma skulle reise frå han.

Kor vart det av mamma er her, mamma passar på?

Mamma svikta.

Det plaga meg til margen, denne tanken på at han skulle kjenne akkurat det, at mamma svikta.

Ei uløyseleg floke. Eit barn i kvar sin by, begge trong mora si like mykje, om enn på ulike måtar. Eg var berre ein, og eg kjende det som om hjartet skulle slitast i to. Å ikkje strekke til er ei kjensle mange mødrer kan kjenne seg att i sjølv i normale situasjonar, men dette var ikkje til å halde ut!

Ein kan gjerne spørje seg – måtte eg reise? Var det verkeleg eg som måtte vere på sjukehuset med ungen? Kunne ikkje faren vere der meir så eg kunne vere heime med broren? Jo det kunne han strengt tatt. Når det kom til stykket var det mitt eige val. Til trass for at beskjeden frå barnenevrologen som slapp nyhenda om åtte veker heime frå var klar på at eg verken kunne eller skulle gjere det åleine.

Men sei det til ei mor. Eller til denne mora i alle fall.

Det var eit vanskeleg val, samstundes som det kjendes som om ungen i sjukesenga trong meg mest i den situasjonen ho var i.

Uansett kva eg gjorde så svikta eg ein av dei. Ikkje for at faren ikkje klarte det, eller at dei ikkje er glad i han og. Men enkelte gonger verkar det som om det berre er mamma som tel (no kjem eg vel til å frå hat-brev frå fornærma fedrar rundt i landet). Eg merker jo det, at som mor set eg meg sjølv i rolla som uunnverleg, anten det stemmer eller ikkje.

Det kjendes som at eg svikta nokon, okke som.

M og eg leverte guten til bestefaren, og hadde rekna god tid. Far min hadde sett fram kaffi og bollar, og det var tid til ein god prat.

Jo meir klokka nærma seg avreise, dess meir nærma guten seg meg. Sirkla rundt meg. Sette seg på fanget. Då tida var inne hang han rundt halsen på meg, ville ikkje sleppe. Eg ville ikkje sleppe han heller.

– Det er berre elleve dagar att når eg dreg, så kjem eg attende til deg. Og då skal eg ikkje reise frå deg meir.

‘Berre’ elleve dagar.

Ei endeløyse for ein gut med hjartet fullt av sakn.

Ungen hang som klistra på meg då eg skulle setje meg i bilen, uttrykket i auga hans sa det meste. Det var nyttelaust å prøve å halde ei tapper maske, sjølv om eg visste at det ikkje hjelpte han det spøtt. Eg gjorde det heller verre for han.

Yngstebror min var god å ha, han entra rolla som superonkel, og klarte å få guten med seg opp i hagen på eit eller anna improvisert eventyr.

– Skal eg køyre…? M var ikkje overtydd at turen ville bli trygg med ein sjåfør som var blinda av tårar.

– De-he-et gå-hå-hår fi-hi-hiint.

Eg skrev kort til guten som eg sende frå flyplassen. Vi åt litt mat, og roen senka seg.

Det var som det var.

Det ville ikkje vare evig. Vi måtte berre halde ut medan det sto på.