(Er du ny lesar, så anbefaler eg at du les innlegga kronologisk)

 

Dagar veks ut av mørkret kvar enda natt

Lyset finn støtt ein veg

Og no vil eg det skal finne meg.

Eg vil at alle vonde tankar i denne natt

Snur seg rundt og vender om

og forsvinn i denne Vintersong

(Sigrid Moldestad)

Å herregud kor eg sveitta på føtene! Eg var ikkje kledt for å vera inne, men for utandørs snø-leik i tjue minusgradar. Eg hadde tjukke ullsokkar og solide vinterstøvlar, og det syda og bobla nedi dei. Eg klarte ikkje tenkje på anna enn kor varm eg var på føtene. Ikkje våga eg å ta støvlane av heller, då hadde eg garantert starta ein eller annen alarm. Innesko hadde eg ikkje, og ein tassar ikkje på labbeleisten rundt på et sjukehus. Så eg leid i stillhet. Om ikkje anna kunne systera mi gjere nytte for seg, sjølv om eg syntes det var i drygaste laget å få flydd inn tøflar heilt frå andre kanten av landet.

Eg vart tilvist ein hybel i same bygget som avdelinga, nokre etasjar over. Det vil seie, hybel og hybel. Det likna meir ei fengselscelle (ikkje det at eg anar korleis ei fengselscelle ser ut, berre så det er sagt). Det tydde altså at vi ikkje skulle heim att i dag. Ei seng er ei seng, tenkte eg, det går vel bra for ei natt. Det gjaldt berre å ikkje fokusere på dei udefinerbare flekkane på madrassen.

Timane gjekk. Eg prøvde å distrahere uroa for aukande bløding i hjernen og potensiell operasjon med å fokusere på dei overmåte varme føtene mine. Så eg vandra. Trakka og trakka. Eg skulle kjenne personleg ansvar for ekstraordinær slitasje på golvet då vi seinare vart utskriven.

Ungen hadde spydd då eg kom tilbake frå hybelen, og dei hadde sett håret hennar opp med ein strikk. Utanom det gjekk det ikkje å få kontakt med henne. Sjølv om pupillane reagerte som dei skulle, så gjorde ikkje resten det. Ho var heilt vekke, sjølv om ho til tider gløtta på auga. Blikket var tomt. Heilt daudt.

Korleis kunne eg ane at eg bidrog til alt då eg beordra ungane ned på framsida av hagen etter at jenta utan lov hadde klatra opp på skråtaket frampå huset og rutsja ned i snøen?

– DET DER ER IKKJE LOV! Gå ned i hagen på framsida og leik medan de ventar, der er det trygt! 

Korleis kunne eg vete at den hagen skulle vise seg å vere den minst trygge plassen i verda? 

Då broren kom og ringte på døra og meldte frå om at tvillingsystera hadde ramla og slått seg og mista brillene, så ville det ikkje hjelpe med plaster og kos.

– Tante M er jo der, sei til henne at eg kjem snart og trøyster.

 

Då systera mi endeleg kom, vart eg overraska over kor glad eg var for at ho hadde insistert på å kome. For at ho ikkje hadde høyrt på meg. Ikkje berre fordi ho hadde med tøflar, sjølv om eg kasta meg nærast over henne i desperat jakt på anna fottøy enn støvlar. Det dampa då eg tok dei av. Eg hadde vore takknemleg for papirtøflar, så dei tynne stoffslippersene eg fekk var reine luksusen. Systera mi kom i tide til å følgje oss ned til CT. Ho rakk knapt å sjå niesa før all farge forsvann frå andletet hennar, og ho måtte setje seg ned.

Pingle.

Eg var mora, og hadde enno ikkje gått i bakken ein einaste gong. Det er det eg seier – superkrefter!

Vi hamna så totalt på villspor. Vi surra rundt i korridorane med ei forvirra sjukepleiar og ein anestesilege med manglande retningssans før vi omsider kom fram.

Etter at bileta var teke, nærast dauda vi av spaning på om blødinga hadde auka på eller roa seg. På om ho måtte opererast eller ikkje.

Så vi venta.

Og vi venta.

Og vi venta.

Omsider kom nevrokirurgen og anestesilegen opp på intensiven med resultata. Men det var dette legespråket… Det saman med ei sjokkskada mor som oppfatta  11% av all info som vart gitt er ein dårleg kombinasjon. Hadde dei teke CT av hovudet mitt i denne tida, hadde dei funne bomull.

Nok ein gong var eg takksam for at systera mi var komen. Det var eit ekstra hovud, og to ekstra øyrer. Ho vart tolk, og kunne melde at blødinga inne i hjernen ikkje hadde auka på meir enn forventa og normalt, så ungen ville sleppe operasjon. Ho blødde litt langs brotkanten og, men det meste av blodet låg mellom skalpen og kraniet. Utover det kunne dei ikkje seie noko.

Ingenting om korti ho ville vakne.

Ingenting om korleis ho ville vere når ho vakna.

Ingenting om verken korte eller langsiktige prognoser.

‘Vi må berre sjå det an.’

‘Vi må vente og sjå.’

‘Det er så individuelt.’

Jammen då så.

I ettertid har eg fått vete at eg skal prise meg lukkeleg for at kraniet knakk. Viss ikkje, ville blødinga og presset inne i hjernen blitt for stort, noko som ville vore mykje meir kritisk. Eg for min del syns no dette var kritisk nok, men ein lærte seg fort perspektiv på kva ein skal verdsetje og ikkje.

 

Korleis skulle eg vete, då vi toga over fjellet dagen før, då ungane fann leikekameratar i familievogna og eg utveksla ferieplanar og kvardagsprat med bestemora i setet tvers over meg at toget køyrde ekspressfart mot katastrofen? Eller same kvelden, då ungane sat i badekaret saman, og latteren deira fylde huset? Då dei hadde sovna etter ein kjekk dag, og eg sat i sofaen med to av bestevenene mine og drakk vin og prata skit og lo av all slags tulleting? Korleis kunne eg ane noko av det som låg føre oss?

Klokka hadde blitt godt utpå kvelden, og sjukepleiarane antyda at ho ville bli flytta til vanleg sengepost neste morgon. Eg trong framleis ikkje avlysa laurdagens framsyning, sa dei. Det var vanleg at ein vart trøytt av hjerneristing.

Hjerneristing.

Vi kunne ikkje gjere noko til eller frå, og veksla mellom å sitje hos henne og å puste ut i pårøranderommet. Der hagla galgenhumor og lått om kapp med tårer. Bestevenninna mi kom innom med toalettsaker og det mest naudsynte. Det tok seg ikkje ut å gå rundt med dårleg ande og sveittelukt. Ho kunne og fortelje at sonen min hadde det heilt prima hos dei. Han leikte i snøen (UTAN akematte…), fekk bade, og hadde stor stas med ungane i huset.

I senga ved sida av oss i intensivrommet, bak forhenget, høyrde vi at det låg ein liten gut som sleit. Vi passerte foreldra eit par gonger på pårøranderommet, og utveksla slitne, høflege og noko medlidande blikk og nikk. Begge med ei viss nysgjerrigheit på kvifor den andre var der.

Vi fekk heilt vondt av guten. Det let alvorleg og dramatisk.

To ulike skjebnar, to ulike familiar, to ulike ungar, to ulike årsakar til opphald på ei intensivavdeling – og to like redde mødrer.

Ungen må ha vore valdsamt tørst og tørr i munnen. Ho ynka seg, og handa søkte mot leppane. Men ho fekk ikkje drikke. Ho måtte vere fastande i tilfelle noko skjedde og dei måtte operere likevel. Sjølv om ho var medvitslaus hadde ho det ikkje godt. Ein fuktig vaskeklut vart redninga, og roen senka seg i den vetle kroppen då ho fekk sutte på den. I bland drog ho kluten opp over auga sine. Det må ha kjølna smerta litt. Dei kvitkledde kunne ikkje gje henne for mykje smertestillande, for dei måtte ha kontroll på medvit og sløvhet, og det kunne ikkje vere påverka av medisinar.