(Er du ny lesar, så anbefaler eg at du les innlegga kronologisk)

God morgen, søster. 

Dagen stryke milde
Regnversvinger varsom i mot rutå.
I verden er det endå nesten stille,
og så som ein song i søvn snør håret ditt
hvite melkeveiar over putå.

(Vamp)

Rundt midnatt vart eg beordra i seng på hybelen av nattevakta. Ho meinte eg måtte vere utkvilt og ‘fit for fight’ når jenta vakna i morgon. Då ville ho trenge meg, og eg ville trenge energi.

Systera mi tok første vakevakt medan eg gjekk for å sove.

No ja, sove og sove, fru Blom og dei.

Sjukehustabbar.

Brå og uventa forverring.

Scener frå Grey’s Anatomy der legane først har redda nokon, så går noko gale og dei står framfor dei pårørande med alvorlege andlet og meldinga ‘Livet ikkje sto til å redda’.

Tenk om, kva viss, tenk om, kva viss.

Det gjekk ikkje an å sove.

Før systera mi måtte dulte så hardt for å vekkje meg nokre timar seinare at eg nesten ramla ut av senga. Mamma er her, mamma passar på.

Ja, ja. Mamma var uansvarleg komatøs sjølv.

Men alt var under kontroll, eg trong ikkje gå ned på avdelinga. Vi kunne sove begge to.

Grytidleg neste morgon gjekk eg ned att til intensivavdelinga. Det tok tid å orientere seg då eg vakna i hybelsenga med dei udefinerbare flekkane. Røynda – som svevnen for ei kort stund hadde sveipt i vedunderleg gløymsle, hogg tak i kropp og sjel.

Stemninga på eit sjukehus så tidlig om morgonen er særeigen. Det var framleis mørkt ute, og belysninga inne var dempa. Natta hang igjen i veggane, sjølv om dei strekte på seg for langsamt å vakne til liv.

Røystane var endå meir dempa enn dei er på dagtid, og det er godt nedtona stemmeleie på ei intensivavdeling i utgangspunktet. Der var ei heilt eigen ro.

Stolen ved senga var hard. Men eg kjende ingenting, stira berre tomt ut i lufta. Framleis forsto eg ingen verdas ting. Leita febrilsk etter noko logisk å halda meg fast i.

– Eg vil ha iskaldt vatn. I glas.

Ei tynn røyst frå sjukesenga fekk meg i ekstase.

O jubel!

Då var det over, tenkte eg lukkeleg og melde frå til systera mi at ho trygt kunne sove ei stund til. Vi skulle snart heim. Godt at eg ikkje avlyste laurdagsjobben, og godt at mannen i huset hadde hatt is i magen og ikkje kasta seg av garde til hovudstaden han og.

– I dag vert det sengepost, fekk eg beskjed om. Greitt då, i morgonskal vi heim!  Det kan eg leva med.

Men ein skal ikkje selje skinnet før bjørnen er skoten. Eg er på generelt grunnlag typen til å selje skinnet før bjørnen er født.

Då systera mi kom ned ikkje lenge etter, hadde niesa slokna att. Det var ikkje råd å få kontakt med henne. Ho vart dårligare og fjernare etter kvart som morgontimane gjekk, og panikken vår steig til nye høgder. Pupillane reagerte framleis ‘adekvat’, men likevel.

Det vart ikkje sengepost i dag likevel, ho var ikkje klar til å forlate intensiven. Vi venta på nevrologen som skulle komme og undersøkje ho, men denne let vente på seg. Sjukepleiarane ringte rundt for å få tak i ein lege, men det var visst ikkje råd.

Midt oppi dette kom bestevenninna mi med sonen min. Vi antok jo alle at jenta skulle vere vaken innan no, og vi hadde avtala at han skulle få helse på tvillingsystera. Det gjekk ikkje heilt etter planen.

Ungen var framleis medvitslaus, og no var det eg som ikkje reagerte særleg adekvat. Det var nummeret før eg fillerista ein kvar kvitkledd skikkelse eg såg for å få tak i kven som helst som hadde tittelen ‘Dr.’ framfor namnet sitt. Sjølv om eg visste at sjukehuset var fullt av andre pasientar som trong tilsyn og behandling, såg eg for meg headlinere på nyhendekanalane: «6-åring døydde, legen sat for lenge på do.»

Sonen min fekk kome inn til systera. Han reagerte med å bli fjollete, og gøymde seg bak meg. Han drista seg omsider til å nærme seg henne.

Halleluja! – ho såg ut til å vakne då han sa namnet hennar.

Men ho gløtta berre på auga, og stira tomt på broren. Eller gjennom broren, er det rettare å seie. Han prøvde å seie hei til henne, men der var ikkje alle hestene heime. Ho var der, men ho var ikkje der likevel.

– Ho søv berre, guten min, sa eg.

– Eg vil gå no, mamma, sa han.

Nokon kan verkeleg dette med pårørande og deira behov. For i kjøleskapet i pårøranderommet var der ein heil skuff full med is. Dermed var guten godt ivareteke. Ungar er no så gode på å tilpassa seg. Særleg dersom det er is inni biletet.

Det var komen ein ungdom til intensiven i løpet av kvelden før, han låg midt i mot senga hennar. Guten hadde visst brekt lårhalsen på ski.

Utfordra skjebnen.

Hadde han berre hatt hjelm på seg.

Det er no ymse typar tulleturar, og han var på ein av dei. Då det var legevisitt tok han på seg sitt mest sjarmerande glis og fridde til kvar og ein av dei.

Sjukepleiarane unnskyldte seg på hans vegne, og forklara det med at han var proppfull i smertestillande. For vår del toppa det seg då han prøvde å finne ut om dei dreiv med kosmetisk påfyll av ting på kroppen her på sjukehuset, og prøvde å overtala dei til å fylle på her og der…

Vi måtte gå ut av intensivsalen for å le.

Han slokna omsider, og snorka verre enn salig farmor gjorde.

Og det seier litt.