…men ingen vet og ingen kjenner
den vei ditt lille barn skal gå,
og ingen vet hva skjebnen sender
av lyse dager og av grå…

(Frimann Clasen)

Ungen fekk panikkanfall medan dei sjekka kroppen hennar, og eg fekk koma bort for å trøyste henne.

– Mamma er her, mamma passar på, forsikra eg henne, og snudde meg til eine legen, – er det ok om eg tek bilete?

Eg kunne bite av meg tungen i same augneblink. No ville dei tru at eg var ei sånn gal bloggarmor som skulle pepre sosiale mediar, sjekke inn på gjeldande sjukehus, og utlevere ungen på det mest sårbare for å sanke likes, hjarter og sympatikommentarar.

– Eg trur det kan vere fint for ho å sjå kva ho har vore med på, la eg fort til for å redde skinnet mitt.

Eg fekk lov. Seinare skulle eg prise meg lukkeleg for dei nærare femten hundre bileta eg tok, og for fotobøkene dei enda opp somi. Dei skulle visa seg å vere naudsynt og sentrale i bearbeidinga for oss alle.

Stemninga var konsentrert og profesjonell, men samstundes lett og humoristisk. Den eine legen prøvde seg med å spøke med Brann på dårleg Bergensdialekt. Han fekk i det minste plusspoeng for forsøket på å roe ned frynsete mødrer. Minuspoeng for dialekta.

Når eg ser på bilete frå den dagen og sjekkar kva tid bileta er teke, ser eg kor fort alt gjekk. Tida oppførte seg heil annleis der og då enn i røynda. Vi vart svusja vidare til CT, og eg fekk med meg ei pose med jakka og drikkeflaska mi, med namnet mitt på. Slike små ting hugsar eg som gylne glimt av ei omsorg som hjelpte meg enormt der og då.

Eg måtte vente utanfor CT-salen, og ringte mannen min att. Kunne no trygga han med at ho ikkje hadde indre skadar, men at dei skulle sjekke hovud, nakke og rygg. Det finst mindre nervepirrande ting å vente på resultat av. Vedtak frå NAV om berekning av fødselspengar for frilansarar den gong, til dømes. Sjølv om det var nervepirrande nok for min del.

Då CT-seansen var ferdig trilla dei senga hennar av garde. Eg rakk knapt å sjå ho. Nevrokirkurgen hadde ikkje tid til å oppdatere meg der og då, men ville komme og snakke med meg om ei stund.

Ei stund? Hadde det rabla for han? Eg ville vete no, ikkje om ei udefinert stund. Eg meir eller mindre tvang han til å gje meg resultatet der i korridoren, og han ga meg eit par minutt. Han presenterte seg som dr. A. Det er rart kva slags rare tankar som hoppar og sprett i hovudet når ein er i eit eller anna emosjonelt klappeland. For, hah, tenkte eg, det skulle dei sett, alle dei som trur at folk med slike namn er potensielle terroristspirar eller snyltarar som vil tuske til seg velferdsgodane våre. Nei! Dei er mellom anna høgt utdanna nevrokirurgar som kan fikse hjernane på folk. Kor kult er ikkje det? Slike rare tankar spratt mellom hjernebarken min.

Eg blei røska tilbake til røynda då kirurgen byrja å snakke. Eller røynda og røynda. For kvart ord han sa, forsvann eg meir og meir ut av meg sjølv og oppunder taket og betrakta det heile ovanifrå.

Ungen hadde kraniebrot frå bak venstre øyre og til midt oppå hovudet – og hjerneblødingar.

Dei vurderte å operere dersom blødingane forverra seg.

Men ryggrad og nakke vart i det minste frikjend.

Korleis skal ein vete at sjølv dei minste ting kan endre alt? At akkurat dei minutta ein er på do, drikk den siste slurken med kaffi, sjekkar Facebook ein siste gong, set på oppvaskmaskina – korleis skal ein kunne vete at dei få sekunda eller minutta kan vere dei avgjerande, dei fatale?

Særleg dette siste i mi eiga handlingsrekke: Viss eg berre ikkje hadde vore i telefonen. Viss eg berre hadde fått ut fingen og prioritert ungane mine, dei eg trass alt var på vinterferie med.

 

Men korleis kunne eg vete?

 

Legen kunne like gjerne ha snakka mandarin. Eg hadde problem med å forstå. Ikkje sjølve orda, men tydinga og realiteten i dei. Å kople orda kraniebrot, hjernebløding og operere med jenta vår, med meg, med våre liv – det hang ikkje på greip.

Vi var jo på vinterferie, for helsike! Vi hadde knapt nok byrja på han. Berre søvd ei natt hos venene våre, og ikkje rukket å komme oss til den ordentlege akebakken ein gong. Ungane leikte jo berre litt i hagen medan dei venta på at vi skulle kjøpe solbriller, låne ski og akebrett – og deretter ake. I ein bakke som var stor og lang og bratt, og der det hadde vore meir logisk å skade seg viss det no absolutt skulle skje ei ulukke.

Eg haldt meg framleis godt fast i dei etterkvart godt prøvde dansehandtaka mine der eg dilta etter anestesilegen som skulle følgje meg til barneavdelinga, og prøvde å ikkje gje etter for den indre orkanen som sprengde seg fram. Legen hadde snille auge og verka trygg der han losa meg gjennom sjukehuskorridorane til kor det no enn var vi skulle. Midt i der to ‘underjordiske’ korridorar kryssa kvarandre, sto det ein skjeggete kar og så litt fortapt ut. Anestesilegen spurde om han leita etter noko. Mannen svara noko, og vi gjekk vidare.

– Han der var no litt morosam, kommenterte legen.

– ?, sa eg.

– Høyrde du ikkje kva han svara då eg spurde om han trong hjelp?

– ?, sa eg.

– ‘Eg berre kikkar litt’.

Eg rista på hovudet og tenkte mitt om austlandshumor.

– Han hadde solbriller og kvit stokk, forklarte legen tolmodig.

Det tok nokre sekundar.

‘Eg berre kikkar litt’!

Solbriller!

Kvit stokk!

Så lo eg. Tårane spruta der eg traska krumbøygd og hikstande vidare.

 

Korleis skulle eg vete kor gale det sto til då venninna mi på mirakuløst vis hadde frakta jenta mi dei fire hundre lange meterne rundt langs vegen og opp til huset, då ungen i eit forbigåande, oppegåande augeblikk sto på eigne bein, jamrande.

– Uffa, har du slege deg, venen min? Kor gjer det vondt? Kom her skal mamma blåse på.

 

Ingen av oss forsto at då ambulansen kom og henta oss skulle det vise seg å vere einvegsbillett med uviss retur.