(Er du ny lesar, så anbefaler eg at du les innlegga kronologisk)
Var ikkje mørkret, så visste vi ikkje av stjerner
(Ivar Aasen)
På ein utruleg ubegripeleg og bisarr måte vert ein fort knytt til ting og plassar når ein står i ei krise. Eg trur det har med å gjere at ein heilt misser fotfestet, og leitar desperat etter noko som er trygt og gjer ein viss stabilitet i kaoset som oppstår. Så å flytta frå intensiven til sengeposten var skrekkeleg. Vi var jo blitt husvarme i etasjen under, og trygg på både folk og rutinar.
Eg var truleg blitt ei smule mentalt forstyrra.
No ‘budde’ vi på rommet inst i gongen. Rommet som skulle husa fleire av dei vi seinare vart kjende med.
Skjermingsrommet.
Skjerming.
Ungen var på skjerming.
Det var det behandlinga heitte. I det omgrepet ligg det at ein ligg i eit mørkt og musestille rom. Alle hyllar, spegl og overflatar var dekka til med grøne dukar. Berre ei bitte lita lampe var tent bak eit forheng når sjukepleiarane trong sjå kva dei gjorde når dei gav medisinar eller sjekka ho.
Ikkje ein kaffikopp fekk stå framme, synsfeltet hennar – viss ho vakna – skulle vere fritt for alt. Vi fekk ikkje ein gong kviskre der inne.
Sjølv om vi etter kvart gjorde det, vi lærte oss å kviskre med den stillaste kviskrestemma som fins. Vi kunne ikkje lesa. Ikkje heller sjå på mobilen. Sjølv om vi etter kvart gjorde det og, godt gøymd under eit teppe eller ei strikkejakke.
Eg trudde ikkje det fantes noko stillare enn isolatet, men her snakka vi verkeleg stille stillheit. Det hang skilt over alt i gangen utanfor rommet.
No var vi overlate til oss sjølv. Her var ikkje det ikkje same ‘luksusen’ som på intensiven, med to sjukepleiarar som styrde skuta så vi kunne lufta vitet, ete og ‘pudre nasen?’. No var det vi som hadde ansvaret, og ungen skulle ikkje vere åleine eit sekund. Var vi syndige og stakk nasetippen utanfor døra for å veksle eit par ord vart vi kjeppjaga inn att og hysja på.
For det meste sat vi der saman, systera mi og eg. Men å sitje i eit mørkt rom i time etter time, dag etter dag gjer noko med ein, så vi var tvungen å veksle på det innimellom.
Systo var heldig og fekk eit eige rom lengre borti gongen. Det var stort, ukoseleg, kaldt – og for oss – reinspikka luksus. Vi døypte det Suiten. Det var hula vår. Pusterommet. Mat. Og den einaste plassen vi (les: eg. systo var bad ass-tapper) kunne gå litt i oppløysing og lette på trykket. Og der var dusj!
Gjennom livet har eg sanka nokre få ugløymelege dusjopplevingar. Som då eg og to veninner gjekk over Hardangervidda i – ja det finst ikkje noko mildare ord – dritvér. Vi fann ei etterlengta hytte etter å ha gått oss vill, var våt til skinnet og frossen til margen. Og hytta hadde dusj. Ein kjem ikkje nærmare Nirvana!
Slik var det no og. Dusjsåpe hadde eg og. Reinspikka lukke!
Det var ikkje mykje å gjere i eit stupmørkt rom. Lite anna enn å sitje der med tankane sine. Dei var mørke dei og. Dei leita febrilsk etter noko å halda seg fast i, men fann ingenting.
Innimellom låg eg meg tett attmed jenta, med armane rundt henne. Eg låg berre og såg på henne, granska andletet hennar så godt det let seg gjere utan lys, og prøvde å forstå det heile. Ho låg stille som om ho berre sov. Det var ikkje mogleg å sjå at det var katastrofetilstandar på innsida av det vetle bustehovudet. Det var ikkje mogleg å sjå konsekvensen av den korte leikestunda i snøen som hadde ført til dette. Det var ikkje råd å verken sjå eller forstå kva vi hadde i vente, og kor mange timar og dagar vi skulle tilbringe i det mørke rommet.
Det var ikkje råd å gjere noko anna enn å slå seg til ro. Lære seg å vente, lære seg å vere tolmodig. Lære seg å vere.
Dagen før ulukka hadde eg kjøpt ei bok om mindfulness. Ikkje visste eg at eg var på veg for full maskin inn i tidenes krasjkurs i praktisk mindfullness. Minn meg på at eg får pengane tilbake for den boka. Min blir mykje betre.
