(Er du ny lesar, så anbefaler eg at du les innlegga kronologisk – elles skjønar du ikkje ein skit. Men ta det bitvis, det er mykje etterkvart)

Men Mor                                                                                                                                                          Å Mor                                                                                                                                                                       Eg lengtar heim til Mor                                                                                                                                   Eg er stor                                                                                                                                                          Eg er stor,                                                                                                                                                     men ikkje så stor:                                                                                                                                           Eg lengtar heim til mor.

(Odd Nordstoga)

Kva skulle ein gjort utan teknologien?

Kvar kveld ringte eg heim. Det vil seie, det hende stadig at eg såg på klokka og oppdaga at det var over leggetid for guten. Eg hadde rett og slett gløymt dei.

Sjølv om teknologien var til stades og til god hjelp, var det ikkje alltid like lett dette med å ringe heim. Ofte krasja det med kor dei var og kva dei gjorde heime, det passa ikkje alltid. Andre gonger var det midt i ei eller anna greie med ungen på sjukehuset. Leggetid, tussabyger eller ho sat i badet.

Broren hadde fått ‘særleg løyve’ til å spele tv-spel. SuperMario fekk han vanlegvis berre spele hos mormor, men no hadde han fått spelet heim for å døyve sakn og einsemd. Det bur ikkje andre gutar – eller jamnaldrande for guten i gata vår, og no var bestevenen hans ute av livet hans i månadsvis. Så han fekk spele.

Enkelte gonger var han heilt inne i verda til Mario, men ofte ville han berre ikkje snakke med meg. Eg fekk inntrykk av at han etter kvart distanserte seg, i forhold til kor ivrig han var på telefon i byrjinga.

Det smerta og uroa. Forsterka kjensla av at han kjende seg svikta.

– Det går fint med han, fekk eg høyre frå alle kantar, – ungar er så tilpassingsdyktige. Dei omstiller seg lettare enn oss vaksne, og viss han er lei – er det gløymd så snart han snur ryggen til. Det går fint med han.

Ofte vart eg snurt på hans vegne. Eg syns dei tok lett på det, avfeia og bagatelliserte saknet og opplevinga hans om det heile.

Sjølvsagt vart det godt å høyre at det såg ut til at guten hadde det bra, men eg veit at det var hardt for han. Eg såg det i blikket hans, og eg høyrde det i røysta dei gongane faren fekk han på tråden med meg. Nokon gonger kan ei overføre eigne kjensler på ungane. Når ein sjølv syns at ein situasjon er vond, tek ein for gitt at det er slik dei og opplever det. Men eg visste det. Eg kjende det.

Etter at vi vart utskrivne og ungen byrja på skulen att, kommenterte ein av lærarane at det var tydeleg at broren var glad for at mamma endeleg var komen heim for å bli.

– Han verkar rolegare, meir harmonisk, svara ho då eg undra på korleis ho såg på det.

Dagleglivet på sjukehuset svusja oss vidare. Det let oss ikkje stoppe for mykje opp og dvele. Pasientar kom, og pasientar gjekk. Det vil seie, ikkje alle gjekk. Ikkje alle kunne gå. Men dei drog, ved hjelp av bein, krykker eller hjul.

Andre pårørande gjekk og vandra dei og, med glødande telefonar og alvor i røystene. Ein kunne oppfatta brokkar av samtalane til kvarandre. Uro, otte, forsikringar, tvil og håp.

– …ja nei, det ser betre ut, dei veit ikkje om han vil kunne gå att, men han er i betre form…

– …og no kan ho ete sjølv…

– …han er i det minste ved godt mot….

– …også fekk han eine spelaren over seg, og ryggen tålte ikkje det…

-… på dei nye skia….

-….treng hjelp til alt frå no av, men dei er flinke her….

Leikerommet vart min telefonplass, når ungen hadde sovna, og eg hadde nokre få timar for meg sjølv før leggetid. Det var ikkje mange vener eg ringte og snakka med, eg orka ikkje. Dei ville sjølvsagt høyre kva som hadde skjedd, korleis det hele hadde gått til, men eg klarte ikkje å seie orda høgt utan å grine. Dei gongene eg klarte det var eg så utlada og mørbanka i kroppen at eg måtte legge meg.

Saknet etter sonen min var overveldande, men det var ikkje udelt godt å sjå han og høyre stemma hans.

– Korti kjem du heim, mamma? Det var som eit mantra, – Korti kjem du heim?

Eg kunne ikkje svare han. Ei lang tid var det for lenge til for at svaret ville gje noko trøyst.

Når vi snakka saman på Facetime og kunne sjå kvarandre ‘live’, snudde han ofte telefonkameraet og tok meg med på guida tur heime i huset vårt. Viste meg bilete han hadde teikna på skulen, Lego han bygde på, og andre ting han var oppteke av.

Og eg måtte vise han.

– Kor e du no, mamma?

Eg snudde kamera og tok han med på tur.

– Aah, leikerommet. Å ja, der er Utsikten. Kor er systera mi?

Dei første seks vekene fekk han verken snakke med, eller sjå systera på videosamtaler. Ho hadde jo skjermforbod og fekk ikkje nærme seg ein telefon. Eg merkte at han synst det var vanskeleg. Han sakna henne, ville sjå henne, høyre røysta hennar.

Då tida kom og ho endeleg fekk lov å snakke med dei heime, og til og med vere med på videosamtaler, ville han ikkje så ofte. Det var som om han distanserte seg endå meir. Og ho forsto ikkje kvifor han reagerte surt og avvisande. Det var like leit for dei begge.

Telefonar til og frå heimen var sjølvsagt uunnverlege og gode, men dei var og ei dagleg påminning om avstand, åtskiljing og sakn. Desse tre faktorane var dei verste ‘biverknadene’ til sjølve ulukka og skaden. Og dei sat lenge i oss alle.