Alarmen går
Hør, Alarmen går
Mamma, Alarmen går

(Jan Eggum)

Helga etter påske kom systera mi attende. Ho fekk vekke favorittniesa (einaste niesa, viss ein skal vere ærleg) frå middagskvilen, og eg har sjeldan sett ein lengre klem.

Påkjenningane frå tida på akuttsjukehuset hadde sett seg i kroppen på systera mi og, og ho fekk snakke med psykologen ‘vår’. I likskap med veninna mi og meg, herja bilete og små ‘filmsnuttar’ i kropp og sjel på henne. Denne psykologen var heilt fantastisk! Ho var ‘på meg’ allereie ved innkomst, og avgjerande for korleis eg takla og handterte både ulukke og hendingsgang. Denne psykologen var ikkje ein av dei som berre sit og jattar med og noterar i boka si. Ho gav motstand, stilte kritiske og direkte spørsmål, som fekk ein til å tenke og reflektere sjølv. I tillegg hadde ho vore gjennom akkurat det same med hundretals andre mødrer og pårørande, så ho klarte å setje ting i samanheng og system i eit kaotisk hovud. Ho snakka med faren og meg saman, med guten vår, og sjølvsagt med systera, som eigentleg var pasienten hennar. Særleg vart eg fascinert og begeistra over kor fint ho kommuniserte med ungane. Dersom eg hadde fått pakke nokon med meg i kofferten heim, skulle det vore henne. Med hennar hjelp gjekk eg frå å vere sterkt traumatisert til å få hovudet over vatn og få perspektiv på ting.

Sjølv då vi vart utskrivne følgde ho opp med å ringe meg jamleg i fleire veker.

 

Tante-helga skulle bli ugløymeleg og minnerik. Vi fekk disponere treningsleilegheita denne gongen og.

Det var eit av dei tilfella då ei kollega hadde tinga pizza til oss, og bra var det ettersom dagens kantinemiddag ikkje falt i smak hos småfrøkna. Systera mi skulle steike biff, og sette i gang med kjøkentenesta. Utan forvarsel byrja røykvarslaren å pipe, samstundes som sjukehusets eigen alarm sette i gong å ringe høgt og iltert.

Eg heldt meg kald og roleg, tok ungen i handa og førte henne mot døra.

– No er det brannøving, venen min, forklara eg, stolt over å takle det heile på ei så jordnær og roleg måte, – så no må vi gå roleg ut. Du treng ikkje vere redd, det er berre for å teste at brannalarmen verker.

Eg snudde meg mot systera mi for å sjekke at ho og kom, og at ho hugsa å skru av komfyren. Ho sto der med steikepanna i handa og eit pussig uttrykk i andletet. I panna låg ein bleik og dampande biff.

– …det er ikkje oss, vel..? ho såg spørjande på meg, medan ei smertefull innsikt langsamt sank inn i oss begge. Vi vippa hovuda synkront opp mot taket, oppdaga røykvarslaren som hang rett over komfyren, såg på kvarandre igjen – og kasta oss i langsam kino mot vindauga. Det gjekk berre an å opne dei på gløtt. Eg greip panisk etter eit serveringsbrett og vifta som ein gal mot varslaren, utan effekt. Lyden var øyredøyvande.

BRRRRRRRR BRRRRRRRR BRRRRRR

Ungen sto storøygd midt i rommet og heldt seg for øyrene, ho var overfølsam for lyd og skulle skjermast frå ståk og støy.

Snart fekk vi bekrefta at det var bleikbiffen si skuld. Døra opna seg og fem sjukepleiarhovud stakk inn, deriblant dei to som hadde ansvaret for oss på avdelinga.

– Det går fint, ikkje noko stress, det er berre litt steike-os, stotra vi raudnande, – vi hadde vifta på, det brenn ikkje, vi berre…vi berre….

Eg kjende eg dauda av skam.

BRRRRRRRR BRRRRRRRR BRRRRRR

Ute i korridoren var ringinga om mogleg endå høgare. Kvitkledde kom springande frå alle retningar, alle prøvde å få alarmen av etter at dei var overtydde om at det berre var nokre kokkekløner i ei treningsleilegheit som hadde utløyst den. Det gjekk ikkje.

‘Stilleavdeling’ sto det på døra rett attmed. Der haldt dei vaksne pasientane med traumatisk hjerneskade til, dei som og var på skjerming og ikkje skulle utsetjast for verken lys eller lyd.

Eg skjemdes endå meir.

BRRRRRRRR BRRRRRRRR BRRRRRR – ringinga gav seg ikkje.

Eg sprang inn at i leilegheita, systera mi sto med ei pute rundt hovudet til niesa, og i same augeblikk ringte pizza-mannen, han hadde kome til feil inngang og eg måtte forklare vegen til rett bygg. Branndøra inn til kantineseksjonen hadde lukka seg, og eg luska diskret og tilforlateleg etter ei sjukepleiar inn der for å hente pizzaen.

– Kva skjer? undra ein mann i rullestol.

– Ingen fare, det er berre nokon som lagar mat, fekk han til svar.

– Det er nokon som ikkje kan lage mat, tenkjer eg vi seier, knegga han etterfølgt av rå latter frå pasientane rundt.

Eg retta meg i ryggen og sa ‘Håhåhåh’ eg og, så høgt og naturleg eg kunne.

I det eg kom tilbake med pizzaen, gløtta vi ut av vindauget.

Der kom brannbilen!

Vi krympa oss.

Ungen tviheldt på puta.

Pizzaen falt på golvet.

BRRRRRRRR BRRRRRRRR BRRRRRR

Før vi rakk å blunke sto det fire uniformerte brannmenn i rommet.

– Vi berre…vi berre… stotra systera mi.                                                                             – Heia Brann, peip eg, – er vi bergensarar så er vi bergensarar.

BRRRRRRRR BRRRRRRRR BRRRRRR

AT DEI IKKJE KUNNE FÅ AV DEN ALARMEN DÅ!

Og der vart det brått stille! Ein vedunderleg, herleg stillheit. Vi såg på brannfolka, brannfolka såg på oss.

– Ehm… byrja eg noko spakt, – hadde det vore mogleg å få eit bilete av frøkna og dykk…? Når de først er her liksom…?

Litt romstering blant dei, så vart dei kjekkaste dytta fram.                                                – Hø hø, eg gjer kva som helst for å få sjå kjekke menn i uniform, flåsa eg nervøst.      Eg er ikkje heilt sikker på om vitsen var innertiar.

 

Men bilete fekk vi.

 

Dei gjekk.

Vi åt. (Ikkje biff)

Så lo vi.

Høgt, lenge og hysterisk.